De grootste uitdaging waar het ‘imago van losse thee’ mee te maken heeft, is de populariteit van het theezakje.

Veel mensen denken dat het zetten van losse thee veel gedoe oplevert met al die losse blaadjes. De gedachte aan thee-eitjes, zgn. thee klemmen en andere theezeefjes met ‘al die plakkende blaadjes’ weerhoudt hen ervan om losse thee te gebruiken.
Heb je er weleens bij stil gestaan dat losse thee écht uit blaadjes bestaat en niet hetzelfde is als de ‘dust’ en ‘fannings’ wat in theezakjes zit?

Het theezakje, o zo makkelijk; even op en neer slingeren in een glas en klaar. En met ‘ons bin zuunig’ mentaliteit vind je op menig werkplekken nog steeds een schoteltje met een verzameling aan gebruikte zakjes. Te wachten op de volgende “theeliefhebber”.

Theezetten is een gewoonte. En zoals het vaak met gewoontes gaat; je bent er mee opgegroeid, het is je zo aangeleerd en onbewust pas je het zelf toe.
Nu is theedrinken een heel onschuldige gewoonte. Waarom zou je dat veranderen?

Om een gewoonte te doorbreken moet je ergens door ‘getriggerd’ worden.
Ik kan je de redenen geven waarom ik thuis ‘betere’ thee ben gaan zetten maar dan zijn het mijn redenen. Graag wil ik het je laten zien, laten proeven en je informeren. Pas dan kun je kiezen of dat ook iets voor jou zou kunnen zijn.

In het theezetten en het proeven en drinken van thee, daar kan ik nu echt mijn plezier in vinden. Of het voor mijzelf of de ander is. Gaandeweg ben ik een passie voor thee aan het ontwikkelen. Thee is zoveel meer!

Maar weer even terug naar het theezakje. Waar komt het vandaan?

Thomas Sullivan was een New Yorkse thee importeur en in 1908 heeft hij het theezakje per ongeluk ontdekt. Normaal gesproken verpakte hij de losse thee in blikjes maar door de oplopende prijs van tin besloot hij om de theemonsters in kleine zijden zakjes naar zijn klanten te versturen. Hij nam aan dat zijn klanten de thee uit de zakjes zouden halen maar zij waren op hun beurt enigszins verward of verrast en zo gooiden een aantal van hen het hete water gewoon over het hele zakje heen. Sullivan kreeg meerdere verzoeken om zijn thee op die manier te versturen. Een nieuw fenomeen was geboren. Sullivan realiseerde zich dat hij iets unieks in handen had en vroeg er patent op. Het theezakje, zo makkelijk in gebruik, het won wereldwijd aan populariteit.

Dit ‘gemak’ kwam helaas met een hoge prijs: smaak

Om het theeblad goed tot zijn recht te laten komen, heeft het de ruimte nodig om alle smaak af te kunnen geven. Deze theebladeren waren echter te groot voor het zakje en daarom bedachten ze kleiner blad.

Nu de maat en de kwaliteit van het blad niet meer zo belangrijk was begonnen de inkopers goedkopere gradaties van thee te gebruiken. Dit kennen we als de benaming ‘dust’.
Deze ‘thee’ doet het water bruin kleuren maar doet af aan de oorspronkelijke smaak van thee.

Het maken van thee is, net als het maken van chocolade, olijfolie, brood (eigenlijk al ons eten), een ambacht. Pure thee is geen ‘smaakjesthee’ maar thee met smaak met veel positieve ‘neveneffecten’.